Anne en Marc, Bergen

"Het onverklaarbare aanvaarden!"

Het verhaal van Anne (32 jaar) en Marc (37 jaar) is kenmerkend voor een koppel dat graag een kind wil krijgen, maar bij wie het niet lukt. Anne is 29 jaar wanneer ze beseft dat haar droom om mama te worden niet meteen werkelijkheid zal worden. Ze begint dus met haar eerste behandeling als ze 30 jaar is.

“Na meer dan een jaar geprobeerd te hebben om zwanger te worden, realiseerde ik me al snel dat er een probleem was”, vertelt Anne. “Ik heb dus een afspraak gemaakt bij een specialist om te weten te komen wat er niet werkte. We hebben allebei een reeks onderzoeken ondergaan. We hebben het geluk gehad dat we bij een arts terecht kwamen die ons de situatie heel eenvoudig kon uitleggen en ons kon geruststellen voor de verdere ontwikkelingen. De onderzoeken brachten geen enkel groot probleem aan het licht. We waren dan ook allebei behoorlijk verbijsterd.

Uiteindelijk hadden we liever een antwoord op de prangende vraag gehad waarom het niet lukt. We waren dus opnieuw overgeleverd aan onszelf, aan onze angsten, bezorgdheid en frustratie. Ik denk dat het voor mij nog moeilijker was dan voor Marc, want ik kampte met een enorm schuldgevoel. Ik hield me voor dat het niet lukte omdat ik waarschijnlijk een mentale blokkade had. Hoewel Marc er alles aan deed om me dat uit het hoofd te praten, heeft die gedachte me lange tijd achtervolgd. Gelukkig kon ik met al mijn angsten bij mijn arts terecht. Zij heeft me aangeraden om hulp te zoeken bij een psycholoog om van deze stress af te raken. We hebben samen meerdere sessies gevolgd. Tegelijkertijd kon ik me ook beter ontspannen dankzij massages en acupunctuur.

Ik ben begonnen met een behandeling waarbij de eierstokken werden gestimuleerd. Op zich is dat niet bijzonder ingewikkeld, ware het niet dat je goed moet opletten dat je de injecties op het juiste moment krijgt toegediend. Niet gemakkelijk voor iemand zoals ik die allesbehalve een organisatietalent is! Gelukkig heeft Marc me geholpen om alle voorschriften strikt na te leven. We hebben het ons leven echter niet laten beheersen. Daarvoor had de psychologe ons gewaarschuwd. Ze zei dat heel wat koppels zich volledig afzonderen tijdens hun behandeling en dat moesten we koste wat het kost vermijden.

We gingen dus gewoon naar de bioscoop en uit eten, en deden dingen die we allebei graag doen. Ik denk dat alles een kwestie is van aanvaarding. We wisten dat deze onvruchtbaarheidsbehandelingen voor ons noodzakelijk en onvermijdelijk waren om een kind te krijgen. We hebben het dus zonder morren aanvaard. En ook al lukte het niet meteen, we zijn samen blijven vechten om onze droom te realiseren. Pas bij de vierde poging werden onze inspanningen beloond! Een les die ik van dit traject heb geleerd is dat je het onverklaarbare moet aanvaarden. Leer los te laten en geduldig te zijn. En als je dan uiteindelijk ouder bent, zullen deze kwaliteiten nog meer op de proef worden gesteld. Je kunt ze dus maar beter zo vroeg mogelijk eigen maken!”